bazen voyager 1 olduğumu düşlüyorum.
uzakta,
çok uzakta.
karanlıkta ve yapayalnız.
saniyede 17 kilometre gibi muazzam bir hızla yol alan voyager 1 olarak hayal ediyorum bazen kendimi. dünyanın çevresini bir saatten az bir sürede turlayabilecek hızda olduğum halde, dünya'ya en yakın yıldıza ulaşmam 40.000 yıl sürecek. . ve bu muazzam uzaklık dünyayı leblebi boyutuna indirgediğimizde 160 km'ye tekabül ediyor. bu uzaklık arasında hiç meteor, kuyruklu yıldız yağmurları falan beklemeyin. boşluk. kocaman bir boşluk ve karanlık. 40 yıl süren bu yolculuğumda dünya'ya 20 milyar kilometre uzaklıktayım ve sadece 32 ışık saati yol alarak güneş sisteminin dışına daha yeni çıkabildim. çok yüksek ihtimalle milyonlarca yıl boyunca hiçbir kaza yaşamadan seyahat edebileceğim. -insanlık yok olsa dahi.
bütün benliğimi aşarak yükseldiğimi ve saatlerce güneşi seyre daldığımı hayal ediyorum bazen. o kadar muazzam büyüklükte ki içine bir milyon tane dünya sığabiliyor. yetmiyor benliğime ve yanında güneşin leblebi gibi kaldığı canis majoris'e ışınlanıyorum. saatte 900 kilometre hızla giden bir uçağa binerek canis majoris'in etrafını turlamak istiyorum. ve yolculuğum 1200 yıl sürüyor. öyle ki dünya bir leblebi boyutunda olsaydı bu yıldız 600 bin tane dünya boyutunda olacaktı. kozmos için çok küçük bir büyüklük... sonra uy scuti geliyor aklıma. insanoğlunun keşfedebildiği en büyük yıldız. içine tam beş milyar tane güneş sığabiliyor. o kadar muazzam büyüklükte ki 7 milyar insana oradan eşit toprak paylaştırmak isteseydik her birimize en az 8 adet dünya büyüklüğünde toprak düşerdi. kozmosun bir köşesine oturup hiç durmadan yıllarca seyredebilmek isterdim. kim bilir daha keşfedemediğimiz kaç yıldız var senden büyük! bazen kendime o kadar küçük geliyorum ki.
bazen ışık olduğumu hayal ediyorum. saniyede 300 bin kilometre hızla istediğim her yere anında ulaşabilirmişim gibi geliyor. öyle ki dünyayı saniyede 7 kere turlayabiliyorum. aya 1 saniyede, güneşe 8 dakikada gidebiliyorum. bize en yakın yıldıza gitmem 4 yılımı aldıktan sonra o kadar da hızlı olmadığımı farkediyorum. saniyede 300 bin kilometre hızla gittiğim halde samanyolu galaksisinin bir ucundan bir ucuna gitmem dünya saati ile 100 bin yılımı alıyor. bize en yakın galaksiye kapı komşumuz andromeda galaksisine gitmem ise iki buçuk milyon yılımı. eğer andromeda galaksisi bugün ortadan kaybolsa biz onun kaybolduğunu ancak iki buçuk milyon yıl sonra farkedebileceğiz. duraksıyor ve donup kalıyorum. zaman yetmiyor, hayatım yetmiyor. bazen kendime o kadar küçük geliyorum ki. hayatım anlamsızlaşıyor. iş, aşk, aile, bütün dertler, çektiğim acılar, savaş, terör, siyaset, sigara, dünya ve dünya hayatına dair ne varsa görkemli kozmosun görkemli kaosunun içinde kayboluyor. yalnız olmadığımızı düşünmek istiyorum. bir yıldız tozundan ibaret olduğunu bilmenin dayanılmaz ağrısı...
bazen voyager 1 olduğumu düşlüyorum.
yalnız,
çok yalnız.
uzakta ve karanlıkta.
